De dubbelkorige mis werd in afwisselende delen door het Nederlands Kamerkoor en de Cappella Pratensis gezongen, om dan door beide koren samen uitgevoerd te worden in zinnen die in elkaar vloeien en dan toch weer los staan van elkaar. Polyfonie, jawel. De Britse dirigent Stephen Layton leidde het geheel op overtuigende wijze, steeds glimlachend met pretoogjes en handen die een groot evenwicht in klankkleur afdwongen. Juist, dat is dirigeren!

Het Nederlands Kamerkoor bracht verder een werk van Benjamin Britten (1913-1976)  – A Hymn to the Virgin – dat wonderwel erg goed aansloot bij de Missa en zo was het ook met ‘Verses’ van Richard Rodney Bennett (1936-2012).

De Cappella Pratensis onder leiding van Stratton Bull, keerde terug naar de gloriejaren van de Vlaamse Polyfonie met een werk van Jean Moutton (ca.1459-1522) en van Jacob Clemens non Papa (ca. 1510-1556). Deze werken werden in hun tijd ook voor de Illustre Lieve Vrouwe Broederschap uitgevoerd. Rijke polyfone werken die de verdwenen zuilen in de kerk terugtoverden en de mooiste jaren van deze bijna kathedraal opriepen.

Het Helmonds Vocaal Ensemble zong, geleid door Jeroen Felix, een programma dat de dirigent fijn uitgedokterd had en dat een symbiose met het kernprogramma van de professionele koren gaf. Werken – ook allemaal a capella – van Morten Lauridsen, Willam Byrd, Oje Gjeilo en Arvo Pärt klonken zuiver, helder en vreedzaam. De dirigent koos niet voor bravoure en uitbundige zang, maar koos voor een uniforme interpretatie die aansluiting zocht met de Missa Unitatis. Een sterke prestatie.

Het orgel werd bespeeld door Janno Den Engelsman in werken van Anthony Pitts en Arvo Pärt. De registers werden fijnzinnig gekozen en met de opening van het concert werd zo de sfeer gezet met ‘Christe, der du bist Tag und Licht, Choral Prelude (Pitts).

Ludwig van Mechelen